DE DRAAD WEER OPGEPAKT

Een van de eerste wedstrijden van Haag Atletiek



Een tijd niet geblogd. De laatste tijd heb ik het druk gehad met het archief van Haag Atletiek, met name met een artikel voor het clubblad.
Maar goed, nu heb ik weer tijd.

De vorige blog ging vooral over de lichtsnelheid. Ik vroeg wie de naam van de vogeltjes kende. Fred wist het antwoord, het eerste groene vogeltje was een de bijeneter. Het tweede groene vogeltje een de Groene Specht!

De groene specht heeft dus de wonderlijke eigenschappen van fotonen.

Eigenlijk is dit een archiefblog.
Maar goed, als ik wil kan ik natuurlijk alles ter sprake brengen. Ik heb nog een vraag aangaande het heelal en wat dies meer zij. Deze zal ik te zijner tijd nog aan bod laten komen.

Waar waren we gebleven met betrekking tot archieven?
Mijn idee was dat binnen een bepaald onderwerp, die archieven die de meeste informatie over dat onderwerp geven, geïnventariseerd moeten worden.
Van de overige archieven bewaard men alleen de ruggegraat.
Maatschappelijke relevantie mag geen doorslaggevende rol spelen.
Hoe bepaal je nu het informatiegehalte van een archief?
Daar is een middel voor, maar eigelijk is dat een te saai onderwerp om een hele blog aan te wijden.
Daarom ga ik beetje bij beetje het door mij beoogd systeem uiteenzetten.

OVER GROENE VOGELTJES

Een gewoon groen vogeltje

Vóór ik verder ga over archieven en Fred beantwoord nog even het volgende. Het is immers een blog.

Ook ik kan Jacob niet uit zijn gelukzalige onwetendheid bevrijden, omdat ook ik in deze staat verblijf.

Waarschijnlijk dat hij het onderstaande verhaal al lang snapte gezien zijn bemerking over naar de toekomst reizen. Maar ik vind het leuk om over groene vogeltjes etc. te schrijven.

Bovendien heb ik voor schoolmeester geleerd.

Stel je hebt een normaal groen vogeltje, dat vliegt met 55 km per uur.

Als je er met de trein die 50 km per uur naast gaat rijden, vliegt dat groen vogeltje vanuit de visie van de treinreiziger nog maar met 5 km per ten opzichte van de trein.

Een speciaal groen vogeltje

Nu komt er een speciaal groen vogeltje.

Dat vogeltje heeft de eigenschap dat het zich van iedereen die hem ziet vliegen, met een snelheid van 55 km per uur verwijdert.

Dus zowel voor iemand die op het perron staat als ten opzichte van de treinreiziger vliegt hij altijd met 55 km per uur voorbij.

Ra, ra hoe kan dat??

Heel eenvoudig doordat de tijd in de trein langzamer gaat lopen, naarmate de trein de snelheid van het vogeltje benadert.

Als de trein 54 km per uur rijdt, gaat de tijd in de trein nog maar heel langzaam althans volgens de passagier op het perron. De reizigers in de trein merken hier niets van, zij beleven alles op normale snelheid. Alleen zouden ze het raar kunnen vinden dat het vogeltje ten opzichte van hen nog even snel vliegt, als toen zij nog op het perron stonden. Ze wanhopen aan het feit of ze het groene vogeltje nog ooit kunnen inhalen.

Rijdt de trein even hard als het vogeltje dan staat de tijd in de trein stil.

Een eindeloze hoeveelheid electriciteit zou daarom nodig zijn om hem nog harder te laten rijden, althans aan die electriciteitsstoot om hem 56 km per uur te laten rijden komt geen eind omdat de tijd stilstaat..

Het groene vogeltje is in dit verhaal dus de constante factor, de tijd is flexibel.

Dat vogeltje nu zou je kunnen vervangen door de lichtsnelheid, bijna 300.000 km per seconde.

Dat de tijd stil staat in de trein snap ik nog wel. Hoe de tijd daadwerkelijk terug kan lopen bij overschrijding als ze het vogeltje inhalen niet.

Wel snap ik dat dat als ze naar het perron kijken ze de tijd terug zien lopen. Ze halen immers steeds meer licht in, op een gegeven moment kunnen ze hun eigen vertrek zien. Als ze maar snel genoeg gaan zien ze Napoleon, Karel de grote et..

Maar, als wij de dichtstbijzijnde ster zien (zonder telescoop onzichtbaar), kijken we 4 jaar in de tijd terug.

We kijken dan dus naar 2007. Reizen we er binnen bijvoorbeeld een uur naartoe, als dat zou kunnen, dan is het daar gewoon 2011.

Misschien dat Frank weet hoe het komt dat de tijd ook echt terugloopt als je sneller als het licht gaat en of dat wel echt zo is?

Nu is mijn vraag aan de oplettende lezer:

-Wie ziet ze vliegen?

-Waarom is het vogeltje groen?

Volgende keer weer een vraag en terug naar archieven.

PARADIGMASHIFTS

Zwaartekracht kromt de ruimtetijd.

Alvorens Fred te beantwoorden kan ik even wat anders niet laten.

Leuk die berichten over neutrino’s die sneller dan het licht zouden kunnen, we hadden het er net over.

Omdat lichtsnelheid als de vaststaande grootheid is geponeerd, die voor elke beschouwer even hoog is, moet tijd de flexibele factor zijn.

Als je 95% van de lichtsnelheid bereikt gaat het licht nog even snel (300.000 km per seconde) de tijd gaat bij het benaderen van deze snelheid echter steeds langzamer, gezien vanuit het standpunt van een zich langzamer voortbewegende beschouwer. Zelf zou je dat dus niet merken. Ook als twee voorwerpen elkaar met 70% van de lichtsnelheid naderen, is hun onderlinge snelheid niet 140% van de lichtsnelheid maar kleiner dan de lichtsnelheid, volgens een bepaalde formule.

Op de lichtsnelheid staat de tijd stil. Het is dan onmogelijk om een extra duw te geven om een object nog sneller te laten bewegen. Die duw zou immers eeuwig moeten duren, de tijd staat immers stil, een oneindige hoeveelheid energie zou dan dus nodig zijn.

Zwaartekracht heeft dezelfde invloed als versnelling vandaar ook deze tijdseffecten bij zwaartekrachtvelden.

Deze tijdseffecten hoe klein ook op menselijke schaal zijn daadwerklijk met atoomklokken gemeten en bij satelietcommunicatie via Tomtoms moet er zelfs rekening mee worden gehouden.

Het sneller vliegen dan licht van die neutrino’s zou dus tegen alle nu bekende en experimenteel bewezen natuurwetten indruisen.

De ideeën van Copernicus veroorzaakten een paradigmashift, de Coperniaanse wending

De relativiteitstheorie is een paradigma in de natuurkunde. Die metingen met die neutrino’s zijn, als ze kloppen, een prachtige anomalie.

De vraag is of deze metingen, als ze dus kloppen, in overeenstemming met de relativiteitstheorie te brengen zijn, die immers stelt dat normale deeltjes met massa aan snelheden beneden de lichtsnelheid gebonden zijn.

Kan dit niet dan zou er een paradigmaverschuiving kunnen plaatsvinden in de natuurwetenschap, aldus de theorie van wetenschapsfilosoof Thomas Kuhn.

Is archivistiek ook een wetenschap waar paradigmaveranderingen in plaats kunnen vinden.

Archivistiek is volgens mij nauwelijks een wetenschap te noemen, hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld marketing of management. Het is eerder een ambacht.

Archivistiek beschrijft een methode. Achieven zijn door mensen gemaakt en niets schrijft voor wat je ermee moet doen, er valt niets objectief te meten. Hooguit zou bijvoorbeeld de constatering dat archieven organisch gevormde zijn een wetenschappelijke vaststelling zijn.

Vroeger heette archivistiek een hulpwetenschap van de geschiedenis en nu zou archivistiek uitgroeien tot een volwaardige wetenschap. Daarom hebben ze de zaak maar bij de universiteit en hogeschool ondergebracht (heb ik gelezen).

Allemaal grote onzin. Wel kun je wetenschappelijke methoden gebruiken in de achivistiek. (marketing en management).

Een verandering in een methode van aanpak is geen paradigmaverandering. Zeker niet als er bezuinigingen aan ten grondslag liggen.

Het teveel willen verwetenschappelijken van de archivistiek veroorzaakt juist problemen. Daarover later meer.

Hoe bepaal je nu het het informatiegehalte van een archief?

Wordt vervolgd.