PARADIGMASHIFTS

Zwaartekracht kromt de ruimtetijd.

Alvorens Fred te beantwoorden kan ik even wat anders niet laten.

Leuk die berichten over neutrino’s die sneller dan het licht zouden kunnen, we hadden het er net over.

Omdat lichtsnelheid als de vaststaande grootheid is geponeerd, die voor elke beschouwer even hoog is, moet tijd de flexibele factor zijn.

Als je 95% van de lichtsnelheid bereikt gaat het licht nog even snel (300.000 km per seconde) de tijd gaat bij het benaderen van deze snelheid echter steeds langzamer, gezien vanuit het standpunt van een zich langzamer voortbewegende beschouwer. Zelf zou je dat dus niet merken. Ook als twee voorwerpen elkaar met 70% van de lichtsnelheid naderen, is hun onderlinge snelheid niet 140% van de lichtsnelheid maar kleiner dan de lichtsnelheid, volgens een bepaalde formule.

Op de lichtsnelheid staat de tijd stil. Het is dan onmogelijk om een extra duw te geven om een object nog sneller te laten bewegen. Die duw zou immers eeuwig moeten duren, de tijd staat immers stil, een oneindige hoeveelheid energie zou dan dus nodig zijn.

Zwaartekracht heeft dezelfde invloed als versnelling vandaar ook deze tijdseffecten bij zwaartekrachtvelden.

Deze tijdseffecten hoe klein ook op menselijke schaal zijn daadwerklijk met atoomklokken gemeten en bij satelietcommunicatie via Tomtoms moet er zelfs rekening mee worden gehouden.

Het sneller vliegen dan licht van die neutrino’s zou dus tegen alle nu bekende en experimenteel bewezen natuurwetten indruisen.

De ideeën van Copernicus veroorzaakten een paradigmashift, de Coperniaanse wending

De relativiteitstheorie is een paradigma in de natuurkunde. Die metingen met die neutrino’s zijn, als ze kloppen, een prachtige anomalie.

De vraag is of deze metingen, als ze dus kloppen, in overeenstemming met de relativiteitstheorie te brengen zijn, die immers stelt dat normale deeltjes met massa aan snelheden beneden de lichtsnelheid gebonden zijn.

Kan dit niet dan zou er een paradigmaverschuiving kunnen plaatsvinden in de natuurwetenschap, aldus de theorie van wetenschapsfilosoof Thomas Kuhn.

Is archivistiek ook een wetenschap waar paradigmaveranderingen in plaats kunnen vinden.

Archivistiek is volgens mij nauwelijks een wetenschap te noemen, hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld marketing of management. Het is eerder een ambacht.

Archivistiek beschrijft een methode. Achieven zijn door mensen gemaakt en niets schrijft voor wat je ermee moet doen, er valt niets objectief te meten. Hooguit zou bijvoorbeeld de constatering dat archieven organisch gevormde zijn een wetenschappelijke vaststelling zijn.

Vroeger heette archivistiek een hulpwetenschap van de geschiedenis en nu zou archivistiek uitgroeien tot een volwaardige wetenschap. Daarom hebben ze de zaak maar bij de universiteit en hogeschool ondergebracht (heb ik gelezen).

Allemaal grote onzin. Wel kun je wetenschappelijke methoden gebruiken in de achivistiek. (marketing en management).

Een verandering in een methode van aanpak is geen paradigmaverandering. Zeker niet als er bezuinigingen aan ten grondslag liggen.

Het teveel willen verwetenschappelijken van de archivistiek veroorzaakt juist problemen. Daarover later meer.

Hoe bepaal je nu het het informatiegehalte van een archief?

Wordt vervolgd.