DENKEN BEGINT BUITEN ONS HOOFD

Dus zo blijkt uit het voorgaande, de mens als individu is voor zichzelf niet door een precies dezelfde structuur te vervangen. Al zou niemand het verschil merken. En dat is opmerkelijk.
Eerder hebben we gezien dat in de kern van de mens niets is, door het eerder beschreven Droste effect, het "diepste"zelf kan altijd door een "nog dieper" zelf als object gezien worden.
Het niets is naar de aard van de zaak verborgen. Hier komen we dus niet zomaar uit.
Wat is de essentie van ons "geestelijk" zijn.
Laten we dat voorlopig maar op denken houden.
Maar wat is denken? En alles denkt, denken houdt niet op met ons hoofd.
Hoezo?

Schaken berust op kiezen.

Kijk naar de schaakcomputer.
Bij elke zet elimineert hij bliksemsnel duizenden andere zetten.
Dit is de essentie van denken. Uit veel mogelijkheden kies je het klaarblijkelijk beste.
Dit doet de natuur in de evolutie.
Van alle mogelijkheden komt via voortplanting en eliminatie steeds de voorlopig beste (meest aangepaste) variant bovendrijven.
Gedurende 4 miljard jaar aards leven zijn door deze vorm van denken bijvoorbeeld het oog, het hart, de hersenen etc ontstaan. Geniale ontwerpen als een mens daar verantwoordelijk voor zijn.
Dat is nu precies wat "godsdienstigen" niet uit kunnen staan.
Er moet een almachtige meneer (zelden een mevrouw) zijn die uiteindelijk voor de ontwerpen verantwoordelijk is.
Het denken van de natuur buiten ons hoofd mag niet.

Evolutie ook

Toch is evolutie verwant aan de uiteindelijke basis van denkprocessen in ons hoofd. Het berust uit elimineren van mogelijkheden om uiteindelijk de beste oplossing te verkrijgen.

Evolutie laat men ook wel vóór het ontstaan van het leven beginnen.

Chemische ontwikkeling, van simpele moleculen naar ingewikkelde (koolstof) structuren vindt plaats
in sterren, supernova's en op andere schaal bijvoorbeeld in kometen.
Dus denken begint niet bij ons in onze hoofden.
Hoe verhoudt zich het één en ander? En de vrije (denk)wil dan?

Supernova

Wordt vervolgd

BEAM ME UP SCOTTY

Gaat de blog verder door de krochten van het niets.
Aan niets kun je je ook geen buil vallen.

Dingen verschijnen in het kader van de omgang ermee

Alles wat verschijnt sleept een hele wereld achter zich aan.
De dingen verschijnen dus niet geïsoleerd, zo van ik zie een tang, wat zou je ermee kunnen doen, een spijker uit de muur trekken maar ook een kies trekken, waar kun je hem krijgen, o, ja, bij de Gamma. Deze assiociaties zijn meteen al inherent als we de tang zien.
De wereld verschijnt via de dingen als het ware in hapklare brokken.
Bijvoorbeeld een stoel staat voor meubel, hout, meubelboulevard, zitten, kussens etc. etc.
Zeep voor baden, geur, lelietjes, uitglijden, schuim etc. etc.
De reclame maakt hier handig gebruik van door hun producten bij de kopers aan een bepaald levensgevoel en positieve emoties te koppelen.
Het Axe effect, chanelgeur en auto's zijn daar voorbeelden van.
Vroeger probeerde de tabaksindustrie sigaretten met cowboys en jetsetters te verbinden.
Tegenwoordig probeert de overheid letterlijk als tegengif roken met ziekte en dood te assioceren.
De dingen in de wereld verschijnen aan ons in het kader van de omgang ermee (aldus Heidegger in grote lijnen).

Roken en sport

Eigenlijk zijn alle dingen drie dingen. Wat het is,wat het niet is en iets.
Dit laatste is een rare constructie van de geest, iets kan men zich voorstellen, "niet iets" kan men zich niet voorstellen en bestaat niet. Als je zegt "een ding is iets" bezig je feitelijk niet zinvol taalgebruik.

Onze hersenen zijn uiteindelijk electronisch net als computers.
Je hebt stroom of geen stroom, groene stroom bestaat niet.
Stroom is er er of niet, alleen de kracht kan wisselen.

Groene stroom is helemaal niet groen.

In mijn jeugd speelden we een spelletje wel thuis niet thuis.
Omdat ik toen nog niet echt snugger was (nu wel) begreep ik het spelletje niet, maar het kwam er op neer dat je aan weerszijde van een paal aan dezelfde kant van deze paal uitkwam, wel thuis, of ieder aan een andere kant, niet thuis.
Een soort kiekeboespel, ik ben er wel, ik ben er niet.

Uiteindelijk is onze wereld binair

Uiteindelijk spelen de neuronen in onze hersenen ook een kiekeboespel. Miljarden kiekeboespelletjes in ons hoofd (of computer) creëren samen (de verschijning van) een wereld.
Eigenlijk is alles uiteindelijk binair, to be or not to be that is the question, ook op dit microniveau.

Om terug te gaan naar de vergelijking met de nachtwacht uit de vorige blog, "het niets" is dus als het ware het schildersdoek waar "iets" op verschijnt. In de "kunstmatig perspectiefwereld" van de tot leven gekomen figuren in het schilderij, is het schildersdoek dus "het niets" in tegenspraak waarmee alles verschijnt (Margritte begreep dit, zie afbeelding hieronder).
Hoe komen de figuren in het schilderij er achter dat basis van hun verschijnen een schildersdoek is? Misschien gaan ze bij zichzelf te rade en stuiten in dit zelfonderzoek, na lagen verf, uiteindelijk op schildersdoek. Ze gaan de rest van hun wereld ook onderzoeken en stuiten ook daar weer op schildersdoek.
Ze worden bang en depressief, ze zijn uiteindelijk slechts klodders verf op een schildersdoek.
Anderen gaan in een schilder geloven maar krijgen slaande ruzie over de vraag of ze nu door een reclameschilder, meerdere schilders, illustrator, striptekenaar etc. zijn geschilderd.
Die schilder hoort echter tot een andere wereld, ze kunnen tot de schildersdoek komen die ze al niet begrijpen.

Margritte had het door, is hier sprake van een schildersdoek of   ?

Hetzelfde geldt voor ons, wij kunnen denken tot aan "niets", niet eens tot en met.
Overigens is het opmerklijk dat ik hier het voorbeeld aanhaal van een schilderij.
Wij zijn blijkbaar geneigd de wereld te zien in een ontwerp-productverhouding. Is dat wel waar?
Zowel in de natuurkunde als in de filosofie stuit men op problemen omtrent "niets".
Het ontstaan van het heelal uit het niets kunnen onze hersenen niet bevatten.
Natuurkundige speculaties (overigens wel leuk) over een multiversum en meerdere heelallen met eigen natuurwetten en grootheden steken in ongeloofwaardigheid de godsdiensten naar de kroon.
Misschien dat het beter is te erkennen dat ons denken niet verder komt dan het schildersdoek. Hoewel dat natuurlijk een saai uitgangspunt is. Ook Kant met zijn "ding an sich" waar hij zich bij neerlegde was toch wel een beetje saai.

Artistieke impressie van het multiversum

Omdat wij uiteindelijk in de kern "niets" zijn, kan de wereld, het "iets" zich voor ons aftekenen.
Wij zijn als het waren de gaten waardoor het niets in de wereld verschijnt.
De dingen zijn alleen, wij zijn niet alleen maar wij zijn er ook voor onszelf.
Vanuit niets nemen we ook het iets dat onszelf is waar. Wij zijn dus voor onszelf een ding tussen de dingen, maar we zijn ook de bron van de verschijning van alle zijnden.

Als wij dat "niets" van waar uit we uiteindelijk beschouwen, nu ook zouden kunnen zien dan zouden we de wereld beter begrijpen, maar dat kunnen we niet vanwege het Droste-effect besproken in de vorige blog. Één blik in het niets en je bent als het ware dood. Elk nieuw moment doet het voorgaande teniet, behalve als je buiten momenten zou kunnen denken. Dit zou dan geen denken meer zijn want denken doe je in en met tijd. Mystici beweren iets soortgelijks te kunnen (beweren dit dus) zij zouden kunnen "schouwen".
Er zijn er die dit "niets" gelijkstellen met de Godheid. Dat kan, maar is dat zinvol?  Hetzelfde heeft een soort sekte in de jaren '60 met Lou de palingboer gedaan, een godsdienstwaanzinnige die zichzelf tot god uitriep en volgelingen kreeg. Een palingboer kun je dus beter palingboer blijven noemen, niets is niets.

Lou (God) en zijn vrouw Mien

Nou ja, zo kan ik nog wel een uur doorgaan.

Toch is er iets vreemds aan de hand met het computerachtige van onze hersenen.
In feite zijn onze hersenen een verbijsterend ingewikkelde electronische infrastructuur.
Maar stel nu dat ze jouw infrastructuur één op één na zou kunnen maken.
Je hebt dan een exacte kopie met dezelfde herinneringen, denkbeelden etc.
Je hebt dus een soort kloon van jezelf.
Stel nu ook dat deze kloon nog "uitstaat" en aangezet kan worden.

Alvorens hij aangezet wordt, wordt jij om het leven gebracht.
Twee is teveel en het zou toch niets uitmaken.
Eenzelfde infrastructuur zou weer rondlopen, niemand zou het verschil merken, alles is exact hetzelfde.
De kloon zou dezelfde herinneringen, gedachten en reacties hebben als jij.
Wat zou er gebeuren? Precies, je zou panisch worden, zelf zou je er niet meer zijn, alleen een exacte kopie loopt nog rond, maar daar heb jij niets aan, je doodsangst zou geen cent minder zijn. En terecht want iedereen die dit verhaal leest weet dat jij er niet meer bent als je wordt vermoord en een soort kloon tegelijkertijd geactiveerd.
Maar waarom? Dezelfde electronische infrastructuur is er dan toch nog?
Wel zou deze uit andere cellen enzo bestaan, maar jijzelf bestaat ook al lang niet meer uit dezelfde materie als bijvoorbeeld 60 jaar geleden. Bovendien wat zou dat uitmaken, het bewustzijn wordt toch gegenereerd door de infrastructuur, niet door de atomen?

Beam me up scotty

Soortgelijke gedachtenexperimenten zijn uitgevoerd met als voorbeeld de serie Star Wars.
Je zou daarin tot in de kleinste moleculen afgebroken kunnen worden en elders weer opgebouwd worden.
"Scotty beam me up".

Hoe is dat mogelijk in dit gedachteexperiment, de infrastructuur bestaat nog (weer) maar jijzelf bent weg?
Ik heb geen flauw idee.

Wordt vervolgd.

EEN BLOG VAN NIETS

Deze blog gaat over niets. Ronald Plasterk heeft de term Ietsjisme gelanceerd. Met een zeker dedain heeft hij het dan over mensen die geloven dat er "iets" is. Hij slaat zich daarmee op de borst als zijnde de grote positivist, die zelfs dat stadium ontgroeid is. Later kwam hij overigens enigszins terug op zijn kritiek op Ietsjisten.
In feite stellen Ietsjisten zich bescheiden op. Waarover men niet kan spreken moet (soll) men zwijgen aldus Wittgenstein die betekenissen en plausibiliteit van uitspraken binnen de taal bestudeerde. In feite zwijgen Ietsjisten dus ook, datgene waarover ze niet kunnen spreken noemen ze Iets.

Niet iets is echter het grote probleem van de mensheid maar niets.
Duizenden jaren heeft de mensheid zich met niets bezig gehouden. Wat is immers angstaanjagender dan het eeuwige niets in de toekomst na de dood, dus niets. Iedereen botst op het niets van vóór zijn eerste herrinnering.

Met niets wordt niet leegheid bedoeld. Leegheid is immers alleen mogelijk in ruimte en tijd, en dat is iets, maar het echte niet bestaande niets, het einde van de omtrek van een circel als het ware.

Vroeger dacht men dat de wereld op het reeds bestaande toneel van ruimte en tijd geschapen is.
Met name de Grieken dachten dat.
Augustinus en Boethius stelden wel dat de wereld niet in maar met de tijd is geschapen, bewonderenswaardig want ze moesten het zonder enig bewijs doen.
De wetenschap lijkt hun stellingen te bevestigen.
Er is dus geen theater/podium in de ruimte en tijd, waarin de wereld verschijnt. als bij een toneelstuk. Als het heelal uit het niets is ontstaan, betekent dat uit het tijd-en ruimteloze niets. Dit niets bestaat niet, daarom is het niets. Hier breekt echter de taal. De bewering als zou het heelal ontstaan zijn als rimpeling in het niets is taalkundige nonsense.

Toch construeert het niets onze wereld steeds weer.
Zien wij bijvoorbeeld een auto dan weten we ook wat het niet auto zijn is. Zo niet dan is alles auto en heeft de term auto geen zin meer. Alles is immers auto en de term auto is te vervangen door de term alles.
Dus de perceptie van een auto is afhankelijk van het niet auto zijn.
Je weet pas wat een auto is als je weet wat geen auto is. Je weet pas dat iets er is als je weet hoe het is als het er niet is. Alles ontkent zichzelf.
Hetzelfde geldt voor het zijn als zodanig, dat bestaat slechts bij de gratie van niet zijn. Als niet zijn  niet zou bestaan zou het zinloos zijn het predicaat zijn te gebruiken.
De zinshorizon, het toneel van het zijn, is dus het niet zijn.
Het totale niets is dus een soort achtergrond waartegen de dingen verschijnen.
Vergelijk het met een schilderij. De personages van de nachtwacht (stel dat ze tot leven zouden komen) zien de andere personages, de banieren, de trommels, de vloer etc. Het doek waar alles op geschilderd is, waarop hun hele wereld verschijnt, kunnen ze niet vatten, dat staat immers buiten hun wereld.

Wat het doek is voor de personages in een schilderij is het niets voor onze wereld, het contrasteert met alles en geeft alles zijn perspectief, zijn zijnheid.
Ons bewustzijn werkt dus vanuit het niets.
Wat valt er over het niets als bovengenoemd "schildersdoek" van de wereld te zeggen?

Ook het diepste zelf berust op niets.
Mediteren bijvoorbeeld is onzin.
Hoezo?
Stel dat je je "diepste zelf"wilt ervaren.
Datgene dat ervaart moet op zijn beurt ook weer ervaren worden etc. etc.
Het diepste zelf zal nooit bereikt worden want het is     , juist!
Je krijgt dan dus een soort Droste effect.
Het bewustzijn werpt je altijd weer naar buiten (Sartre).
Mensen die via meditatie tot hun diepste zij door willen dringen praten dus onzin.
Een dutje tussen de middag helpt bovendien minstens even goed. Ik verdenk mensen die mediteren er überhaupt van dat ze gewoon in slaap vallen.

Mensen die mediteren proberen tevergeefs het droste-effect teniet te doen.

Dus zowel aan het begin van het universum, in het diepste van onze persoon en als zinshorizon worden we met niets geconfronteerd.

Het Boedisme, de Gnosis, Meister Eckardt, Heidegger en Sartre hebben zich hiermee bezig gehouden.

Wordt vervolgd

VAN CALVIJN VIA HEGEL NAAR DE ECONOMIE ALS BOEMAN

Gaat de blog verder door de krochten van de menselijke geschiedenis.
Zelfdisciplinering gecombineerd met een soort Stockholmsyndroom leidde tot allerlei problemen rond arbeid. Het Stockholmsyndroom is het psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling. Het verschijnsel houdt in dat de gegijzelde sympathie voor de gijzelnemer krijgt.
Voor uitleg zie vorige blog.

Ook bij de Azteken was godsdienst een probaat middel om iets van mensen gedaan te krijgen.

Geloof in goden en god is al eeuwen een probaat middel geweest om de mensheid te disciplineren.
Sjamanen joegen hun stamgenoten al duizenden, zo niet honderdduizend jaren de stuipen op het lijf met allerlei spoken, geesten, banvloeken, voorouders etc..
Hetzelfde geldt voor onze huidige god.
Hel, verdoemenis, het niet uitverkoren zijn  etc.. Als je iets niet met normale machtsmiddelen kunt bereiken, dan verleng je je reach met een bovennatuurlijke macht.
Het dreigen met bovennatuurlijke machten begon in de loop der eeuwen toch een beetje (inderdaad een beetje) op zijn retour te raken.
Daarnaast heb je het "vaderland" en de tegenwoordig "de Economie". Vooral "De Economie"is tegenwoordig een probaat dreig- en disciplineringsmiddel.

De "economische crisis"jaagt tegenwoordig de mensen de stuipen op het lijf.

Zowel het bovennatuurlijke, het vaderland en De Economie bestaan echter helemaal niet.

Wilders gelooft in Nederland etc. etc. Nederland bestaat helemaal niet. In Tilburg woonden we vlak bij de grens. Ik heb die grens nooit gezien, er staat geen streep net als op landkaarten. Volgens mij mag een mens geen en staan waar hij wil. Ik heb mijn paspoort weer eens moeten verlengen, volgens mij is het nog even lang, 10cm. Hierover later meer.
Volgens mij bestaat De Economie ook niet, net zo min als "de geschiedenis" bestaat.
Volgens mij bestaan er 7 miljard economieën net zoals er tientallen miljarden geschiedenissen bestaan.
Ieder heeft zij eigen geschiedenis en economie.
Waar komt dan "de geschiedenis" en "de economie"vandaan?
Van Hegel.
Een interressante en in zijn tijd invloedrijke denker, maar tegenwoordig zwaar bekritiseerd.
Wat beweerde hij?
De "geest" staat aan de bron van de schepping, de schepping zou door de geest geschapen zijn en bedoeld zijn als "gegenstand" tegenover zijn in zichzelf besloten existentie, om zich te ontplooien, gekend te worden.
De geest ontplooit zich "dialectisch" steeds geprononceerder in de schepping en met name in de mens, om op die manier tot zichzelf terug te keren.
Dus de dialectiek van Hegel is geen redeneertrant maar de manier waarop de hele wereld zich ontplooit, waarop de "geest"tot zichzelf komt.
Hegel reageerde op het "ding an sich"van Kant en trachtte dit ongedaan te maken. Hegel behoorde tot de stroming van het Duits idealisme, waarvan de ideeën erop neerkomen dat aan de uiterlijke objecten geen zelfstandigheid wordt toegeschreven, terwijl alleen wat in de geest  is - de ideeën en grondbegrippen - werkelijkheidswaarde heeft (zie wikipedia). De "Geist" (makkelijk als God te interpreteren) ontplooit zich dus in de mens en dus in de menselijke geschiedenis. De lezer van de blog moet de details maar nalezen, de blog is immers geen filosoof.
De geschiedenis heeft een doel, aldus Hegel, namelijk de ontplooiing van de 'Geist". Hegel vertaalde dit als het leiden naar vrijheid. Geschiedenis wordt een verhaal en heeft sindsdien een doel.
De "geist"van Hegel die zich in de geschiedenis ontplooide ontaarde al snel in 'De Volksgeist", de geest van de natie etc met alle daar uit voortkomende rampen.
Iedereen weet dat vooral Marx hierop voortborduurde in zijn theorie over de bevrijding van het proletariaat.
Velen kennen hierin Marx een grotere realiteitswaarde toe, hijzelf voorop, volgens mij is hij echter uiteindelijk een nog veel grotere zwever. Beiden, Hegel en Marx, zien de geschiedenis als één verhaal, met een bestemming, een einddoel.

Hegel

Dus sindsdien bestaat er "de geschiedenis".
Zeker sinds Marx met zijn benadrukking van het sociaal economische, de "onderbouw" is het ook wel handig om een "De Economie" te creëren. Ook tegenstanders van Marx herkenden de truc, "De Economie"is makkelijk voor het karretje van je doelstellingen op het gebied van geld en machtte spannen.
Misbruik van "de geschiedenis" heeft tot afschuwelijke rampen geleid. Iedereen die niet in jouw verhaal van "de geschiedenis"paste kon je met het oog op een hoger belang liquideren.
"De Economie"kun je echter nog steeds voor je karretje spannen zonder al te verdacht over te komen.
Onder het mom van goed voor de economie kun je mensen uitstoten, verarmen, cultuur de nek omdraaien, allemaal onder het mom van het algemeen belang.

Bezuinigen goed voor de economie, maar voor wiens economie?

De economie van Rutten is echter een andere economie als die van Roemer, de economie van werkloze zuid-Europeanen en mensen in ontwikkelingslanden is een andere economie als die van Merkel en Wilders. In feite hanteert men als men de term "de economie" hanteert een machtsterm. Wat volgens jou goed voor de economie is, is maar al te vaak goed voor jou. Bezuinigen is goed voor de economie. Maar voor wiens economie?