Ruimte apen en de zin van het bestaan

 De economische crisis heb ik nu opgelost.

Nu dat andere struikelblok, zijnde de zin van het bestaan.

In weerwil van die rare reaguurder, ik ga nu dus echt helemaal los.

Ik heb geen filosofie gestudeerd of wat dan ook, dus alles berust op privéopvattingen en ideeën zoals ik ze interpreteer, maar dat mag in een blog vind ik.

Oké, wat is de zin van het bestaan?

Bovenstaande leg ik misschien nog wel uit als ik daar zin in heb.

Tegenwoordig hoor je vaak, met name in een boektitel, “wij zijn onze hersenen”.

Dit is een volstrekt onzinnige bewering. Je kunt ook niet  zeggen, de kaars is de vlam of de computer is het programma. De kaars maakt de vlam mogelijk, de computer het programma, maar computer en kaars zijn niet respectievelijk de vlam en het programma. Zonder kaars is er geen vlam, zonder computer geen programma.

Een makkelijke vraag, snap niet dat ze daar het antwoord nog niet op gevonden hebben.

Eerst even een paar punten als voorbereiding op het antwoord.

Het menselijk denken is ruim 100.000 jaar oud, misschien nog wel ouder.

In techniek kan men duidelijk vooruitgang bespeuren. Eerst konden we vuur maken, toen ijzer, nu maken we computers etc. Steeds ingewikkelder dus.

De vraag is of deze vooruitgang ook in het denken te bespeuren is.

Nietsche greep terug op de presocratische filosoof Heraclitus de duistere die beweerde dat alles stroomt (panta rhei).

Schopenhauer op de Indische Veda’s die duizenden jaren oud zijn. De de Platonisten en vooral de Neoplatonisten van ongeveer 240 ad (van het Christendom wordt gezegd dat het Neoplatonisme voor kinderen is) grijpen (misschien/waarschijnlijk) terug op veel oudere Indische bronnen.

Je bent chimpansee, je wordt in een raar hok gestopt.  Even later wordt dat hok vreselijk door elkaar geschud. Eindelijk mag je eruit, totaal gestrest. Vervolgens sta je in het middelpunt van de belangstelling, iedereen  is vriendelijk, er worden foto’s van je gemaakt. Je snapt er niets van, vervolgens ga je terug naar de dierentuin en leeft nog 17 jaar.

De aap was de eerste ruimteaap Ham die in 1957 werd gelanceerd. Hij kon niet weten wat er met hem gebeurde. Hij had niet de perceptiemogelijkheden daartoe (mooie zin inderdaad).

Zo kunnen wij ook niet precies weten wat er met ons gebeurd. Misschien zijn wij ook een soort ruimte-apen, godsdiensten lijken dat te geloven. Godsdiensten en new-age figuren hebben de neiging om hoe dan ook een positief beeld te schetsen van ons lot. Het moet allemaal goed aflopen, met verlossing, hemel, eeuwige zaligheid en verdoemenis voor degenen die dat niet verdienen.

In 1780 was Kant degene die zich afvroeg wat kunnen we weten.

Het resultaat was een black box, het “Ding an sich”, datgene van de wereld waartoe wij niet de perceptiemogelijkheden bezitten om het waar te nemen.

Dit ding an sich werd bestormd door de Duitse idealisten als Hegel en Fichte.

Voor het gemak plaatsen zij de hele wereld binnen het Ik de wereld en het ik vallen samen, de wereld is uiteindelijk onze voorstelling.

Het ding an sich buiten onze mogelijke voorstellingen is daarmee geliquideerd.

Hegel komt met de Weltgeist op de proppen, Schopenhauer met de wil, Nietsche met het Dionysische, als oergrond.

Wordt vervolgd en wellicht uitgelegd als ik daar zin in heb.