ARCHIEFPAUL: WAAR DRIJVEN WE IN?

Een speculatieve blog deze keer.

Indirect over wat we nooit zullen kunnen zien.

Vlakland

Stel je hebt een plastic bal met een doorsnee van ongeveer tien meter waarop vlaklanders, wezens die maar 2 dimensies kennen leven.

Op een goede dag vragen ze zich af of hun bal eindig is. Ze gaan over hun bal reizen maar komen uiteraard nooit bij het einde, ze blijven als vlaklanders immers tot in het oneindige rondjes draaien over het oppervlak.

Vlaklanders op een kerstbal

Op een dag maken deze vlaklanders contact met ons.

Wat zou je die vlaklanders vertellen als ze zouden vragen of hun bal eindig is en hoe ver weg dat einde zich dan wel bevindt?

Je zou ze vertellen dat dat ze maar op een heel klein balletje leven, vergeleken met de rest van de wereld en dat het einde overal, beneden en boven het oppervlak van de bal aanwezig is.

Daarvoor moeten ze echter buiten het plastic treden waarover ze zich bewegen.

Daar snappen ze echter niets van, ze zijn zelf van plastic en kunnen zich geen wereld buiten hun plastic voorstellen.

Hetzelfde hebben wij met ruimte.

Wij kunnen ons geen wereld zonder ruimte indenken, wij maken er deel van uit. We vragen ons af of ons heelal eindig is en kijken ver weg in de ruimte, je hebt een zichtbaar heelal en voorbij de waarnemingshorizon is het heelal nog veel groter misschien wel een factor honderd keer zo groot. Bovendien zien we het steeds meer uitdijen.

Misschien zouden we, net als de vlaklanders op de bol, ook wel rondgejaagd zouden worden, op een nog onbekende manier als we voorbij de waarnemingshorizon konden kijken. De vlaklanders zelf weten bovendien niet eens dat ze op een bol leven, het begrip bol is immers driedimensionaal, het zegt ze niets. Misschien dat wij zelf ook deel uitmaken van een "vorm"die wij niet kunnen bevatten.

Zoekende vlaklanders

In het heelal heerst de wiskunde en logica. De stelling van Pythagoras gaat altijd op en iets kan maar op één plaats tegelijk zijn.

In de subatomaire wereld, als we de Plancklengte bereiken, gaat de logica en de wiskunde echter haperen. De chaos neemt toe.

Met telescopen kijken we in de verte in de ruimte, alles blijft functioneren zoals we gewend zijn.

Met deeltjesversnellers kijken we naar het allerkleinste. Het zijn eigenlijk een soort super microscopen. Al is kijken niet het goede woord.

We bestuderen steeds kleinere eenheden, steeds kleinere ruimten. We schakelen het aspect ruimte steeds meer uit.

Onderdeel van deeltjesversneller Cern

Is het misschien zo dat het einde van het heelal niet in de ruimte ligt maar in het extreem kleine waardoor je de ruimte als het ware uitschakelt, nihil maakt.

Hetzelfde dus wat geldt voor die vlaklanders, het einde van hun bal bevindt zich overal, geldt ook voor ons, het einde zie je als je ruimte nihileert. Het einde is voorbij het allerkleinste en dat is overal. Misschien dat daarom de wetten van de logica al vrij snel gaan haperen in de subatomaire wereld.

Als je even ver naar het allerkleinste kijkt als je ver weg kijkt, bijvoorbeeld zover dat een proton de afmeting heeft van een melkwegstelsel ten opzichte van het gebied dat je bestudeert, misschien nog ver voorbij de Plancklengte (deeltjesversnellers kunnen dat nog lang niet), dan kom je misschien wel aan het einde van ruimte.

Net als de vlaklanders buiten hun plastic zouden treden, treed je dan buiten de ruimte.

Sub atomaire deeltjes

Misschien dat dan blijkt dat de wereld, de kleinste manifestatie van materie, als het ware in een soort ruimteloos, wiskundeloos en tijdloos en daarom voor ons onvoorstelbaar en chaotisch geheel drijft. “Als het ware drijft”, want drijven is hier niet het goede woord, een ruimteloos geheel dat overal is.

Onze hersenen kunnen zich daar geen voorstelling van maken, ze kunnen niet buiten tijd, ruimte en wiskunde denken, net als de genoemde vlaklanders niet buiten plastic, omdat ze tot dezelfde substantie behoren.

Dali

Misschien dat bij een zwart gat materie buiten de ruimte treedt, het heelal is als singulariteit begonnen, dus buiten de ruimte. Als er maar één ding in de wereld zou zijn, zou er ook geen ruimte zijn. Bijvoorbeeld afstand zou een zinloos begrip zijn. Pas bij twee heb je ruimte, bijvoorbeeld afstand en beweging.

Bij het méér worden van de dingen is het heelal, de wiskunde en de fysica begonnen.

Tijd dijt steeds verder uit, er komt elke dag verleden bij, de tijd zal nooit inkrimpen.

Misschien dat iets soortgelijks voor ruimte geldt.

Een inherente eigenschap van ruimte is dan versneld uitdijen, iets dat je alleen kunt waarnemen als je ver genoeg weg kijkt, dus als je er veel van waarneemt. Zwaartekracht is misschien wel een soort anti-ruimte.

Als het heelal steeds verder uitdijt zal uiteindelijk materie tot in zijn kleinste manifestatie door ruimte zelf verscheurd worden.

Uitdijende ruimte

Deze “drijven” echter in de bovengenoemde ruimteloze massa, ruimte verdampt dan als het ware, verliest zijn functie.

In deze gedachtegang moet je wel even buiten afstand etc. kunnen denken en ruimte als een abstracte grootheid zien, die kan ophouden te bestaan. Dit lijkt een langdurig proces, maar vergeet niet dat we met de toenemende uitdijing met een soort multipliër effect te maken hebben.