ONDERDEEL VAN EEN GEHEEL

In feite bestaan er maar drie dingen, materie, krachten en structuren.

Wat materie is weet niemand. Een atoom is nog een (voornamelijk lege) structuur, subatomaire deeltjes ook, waar dat eindigt weet niemand. Volgens sommige inzichten komen we uiteindelijk bij superstrings, maar waar die dan uit bestaan? Iets als geest buiten materie bestaat niet.

Muziek is bijvoorbeeld  in feite trilling van luchtmoleculen, op kleine schaal puur natuurkundig te verklaren gedrag van materie. Muziek krijgt waarde door haar structuur en de wisselwerking met onze hersenen, dan openbaart zich de geest van de muziek (van de componist).

Wat voor muziek geldt, geldt in feite ook voor mensen. Op microniveau vinden er puur fysische processen plaats. De mens zelf, zijn “geest” verschijnt pas op grote schaal door de structuur van deze fysieke processen in wisselwerking met andere soortgelijke processen, andere levende wezens en dingen. Wat wij dus geest noemen is een structuur, in samenhang met andere structuren die nu bestaan, maar ook met die in het verleden hebben bestaan.

Hersencellen



De bewering dat wij onze hersenen zijn is veel te simpel.

Er zijn schattingen dat er in het totaal 70 tot 100 miljard mensen hebben geleefd. Al deze mensen hebben ieder 100 miljard hersencellen.

De mensheid zelf heeft weer honderden miljarden voorouders. Op microniveau zouden wij ons kunnen beschouwen als het resultaat van één onvoorstelbaar veelzijdige structuur, honderden, miljoenen jaren bestaand, waarbij via DNA-ketens, ongeacht tijd en ruimte, sub-structuren bleven voortbestaan, organismen, die wij zelf zijn en waar wij uit voortkomen. 

Zuideraap

Daarnaast hebben 100 miljard mensen gedurende tenminste 150.000 jaar enorm ingewikkelde culturele- en taalstructuren doen ontstaan waardoor onze geevolueerde hersenen als het ware geprogrammeerd worden.

Ieder mens is dus het resultaat van- en leeft in deze enorm ingewikkelde evolutionaire- culturele structuur. Toch ervaart ieder mens afzonderlijk zichzelf als een autonoom wezen, afgescheiden van de ander. 

Rorschach vlek

Wij mensen hebben een hekel aan chaos. Als we bijvoorbeeld een inktvlek of wolk zien, dan willen we er al snel gezichten  of vlinders in zien.

We structureren van nature.

Hetzelfde doet de natuur . Combineer koolstof, water, de natuurwetten enige andere stoffen en tijd en je krijgt miljoenen levensvormen. De bouwstenen en wetten zijn simpel, de resultaten zijn verbijsterend. De evolutie van materie begon al in de sterren, supernova’s bijvoorbeeld creëerde elementen.

Het lijkt alsof het structurerend principe van de natuur, ook in onze hersenen aanwezig is (die hersenen zijn dus ook zelf het resultaat van een structurerende natuur).

Het lijkt alsof dezelfde logica zowel in de natuur als in onze hersenen aanwezig is.

De natuur kent  bijvoorbeeld vogelsoorten, zoogdieren of boomsoorten, wij creëren vliegtuigtypen,  automerken, computers etc. compleet met evolutie-achtige trekjes. Men spreekt zelfs van nieuwe generaties computers etc. 

labels



Wij nemen de wereld waar, labelen hem, spiegelen en herscheppen hem in onze eigen hersenen.

Het lijkt er op of de wereld en wij elkaar creëren.

De wereld creëert ons en wij creëren de wereld, een soort vreemde wisselwerking.

De natuur heeft ons naar zijn beeld geschapen. De mens is een droom van de wereld en de wereld  is een droom van de mens.

Eén mens creëert voor zichzelf een beeld van de mensheid, de mensheid creëert de afzonderlijke mens; zijn cultuur, gewoonten, denkbeelden en vaardigheden. Onze sociaal culturele omgeving is immers bepalend voor ons beleven, ons zijn; andersom ondergaan, becommentariëren en veranderen wij onze sociaal culturele wereld.

Wij ervaren niet alleen onze omgeving (inclusief onze hersenen), wij zijn ook onze omgeving, al lijkt het alsof wijn daar los van staan. Een niet te beantwoorden vraag is, waar eindigt onze omgeving en waar beginnen wij. Het antwoord is nergens, er is geen grens ik/wereld. Wij zijn als het ware een functie van de wereld.

Zeker op microniveau, puur fysisch gezien vervaagt het onderscheid tussen de wereld en wij als organisme. We worden door miljarden autonome bacteriën bevolkt, meer nog als door ons DNA gestructureerde cellen, we lijken eerder op een uit pragmatische overwegingen gemotiveerde samenklontering van organismen dan op één samenhangend organisme. In feite zijn we een “type”samenklontering. Als het ware als een soort mierenhoop of vissenschool, die overigens ook merkwaardig gecoördineerde beslissingen kunnen nemen.

Termietenheuvel



Geest, de menselijke geest etc. zullen we dus vooral in de structuren moeten zoeken.

Hetzelfde geldt, op een ander niveau voor de taal en cultuur waarin we ingebed zijn en die in feite in ons denkt.

Wij leven in de wereld maar de wereld leeft ook in ons en een scheiding is moeilijk vast te stellen.

Uiteraard kan de wereld zich tegen ons keren, de meest verschrikkelijke dingen kunnen gebeuren. De wereld is in principe onverschillig tegenover ons. Maar ook keert de mens zich tegen zichzelf. Depressies, suïcide en vormen van krankzinnigheid zijn daar voorbeelden van.

Het bestaan van spiegelneuronen en verschijnselen als massahysterie waardoor complete landen worden getroffen, denk aan Noord-Korea, hoezeer wij onderdeel zijn van een sociaal-cultureel en biologisch-fysiologisch geheel.