Je hebt diamanten, robijnen, halfedelstenen, bergkristallen enzovoorts. Materie vormt steeds structuren van allerlei soorten. Maar wat is het verschil tussen deze dode materie en leven. Edelstenen zijn mooi, ze kunnen op bloemen lijken, maar ze zijn koud, er zit geen energie in.
Edelstenen
Bloemen in de vorm van halfedelstenen op de Taj Mahal
Ergens in een ver verleden moet dit hebben plaatsgevonden, misschien in een soort oercel, het begin van leven. Elektriciteit is een subatomair proces en vermoedelijk zijn er wel meer processen op super microschaal die bij organismen een rol spelen. Die laten we buiten beschouwing omdat we ze nog (lang) niet kennen. Zie de vorige blog.
De sidderaal
Elektriciteit dus.
Er zijn denkers die stellen dat wij slechts een vehikel voor onze genen zijn.
Om de overleving van de genen gaat het, die overstijgen immers de afzonderlijke generaties. Als we samenwerken, de mannetjes zwarte weduwenspin zich op laat eten door zijn vrouwtje, we verliefd worden, anderen helpen enzovoorts, dan zijn het vooral onze genen die dat gedrag bepalen. En wel om de code over generaties door te geven.
Aldus worden de zaken vanuit een omgekeerde positie bekeken. Wij bezitten niet onze genen maar zijn slechts vehikel en behuizing voor onze genen.
Zaken vanuit een omgekeerde positie bekijken is leuk en soms verhelderend.
Wij zijn het vehikel van onze genen, maar zou je, door middel van een soortgelijke gedachtesprong, organismen (en de genen) ook niet als een vehikel van elektro magnetisme kunnen zien.
Je zou dan kunnen redeneren dat de elektriciteit, die haar bron in de spanningsverschillen die onze zon en chemicaliën genereren, zich organiseert en openbaart in koolstof.
De elektromagnetisme kanaliseert door middel van evolutie als instrument de koolstof zodanig dat er dieren, mensen en bewustzijn ontstaat.
Een beetje een Hegelachtige gedachte, elektromagnetisme als een soort wereldgeest die zich structureert in koolstof tot het zich van zichzelf bewust wordt.
Bill Bryson merkt op dat als je alle elektronische activiteit in onze lichaamscellen zou optellen je aan 20 miljoen volt per meter zou komen (zie vorige blog). Ongeveer evenveel als de hoofdmassa van een onweersbui. Als je alle elektronische activiteit aanwezig in de biomassa van de aarde op zou tellen zou je tot een gigantische hoeveelheid elektrische energie komen, die bezig is de biomassa te structureren.
Uiteraard sprak Hegel over “geist” dus heel wat anders.
Maar je hebt dus het willekeurige elektromagnetisme in het heelal, in onweer, vulkanen, in sterren.
Daarnaast heb je (in ieder geval op aarde) electiciteit die werkt in en met de biomassa (microben, cellen, organismen). Bij de mens en de andere hogere zoogdieren is er een dermate gecompliceerde structuur ontstaan dat er bewustzijn ontstond.
Volgens mij is de biologische evolutie niet afgelopen. Maar er zijn denkers die er van uitgaan dat elektro magnetisme zich nu via de mens in computers verder evolueert. Er zullen volgens hen computers met bewustzijn ontstaan, ikzelf vermoed dus van niet. Omdat er volgens mij naast elektriciteit nog iets in het spel is. Geen geest, daar geloof ik niet in.
“Iets” dat binnen de fysica te verklaren zou zijn, ook een vorm van “ietsjisme” dus, maar dan binnen de fysica. Maar, toegegeven, dit is wel een erg vaag vermoeden en niet echt onderbouwd.
De elektriciteit die in biomassa werkzaam is, is dezelfde die in onweersbuien, sterren, vulkanen werkt.
Uiteindelijk is er geen onderscheid, het is alleen een kwestie van structurering. Koolstof, waaruit leven voor het grootste deel bestaat geeft elektromagnetisme de kans zich te structureren.
Alleen wij noemen de ontladingen in een onweersbui willekeurig, de ontladingen in onze hersenen noemen we denken. Waarom?
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten