INFORMATIE OVER DE KERSTBOOM

Even een natuurkundige zijweg inslaan.

De meeste materie in het heelal is donkere materie.

Het heelal is als een kerstboom waar je alleen de lichtjes van ziet. De boom blijft onzichtbaar.

Van alle materie is veel minder dan 10 procent zichtbaar, galactisch gas en sterren (en planeten die naar verhouding minuscuul zijn). Daarnaast is er nog donkere energie, die ruimte doet uitdijen. (materie en energie zijn zijden van dezelfde munt).

 Beeld van de verdeling van donkere materie in een stukje van het heelal.

De hoofdstructuur van het universum bestaat dus uit donkere materie en energie en niet uit zichtbare materie.

Het bestaan ervan wordt afgeleid uit de baanbewegingssnelheid van sterren in spiraalvormige sterrenstelsels. Zichtbare materie heeft niet genoeg massa om deze baanbewegingssnelheid te verklaren. Daarom wordt er verondersteld dat er enorme hoeveelheden extra materie aanwezig is die tot dusver niet gedetecteerd kon worden (wikipedia). Bijvoorbeeld deeltjes genaamd neutrino's zijn blijkbaar afgevallen als bron.

Het bestaan van donkere materie wordt dus afgeleid uit zwaartekrachteffecten. 

Een idee is dat donkere materie bestaat uit deeltjes die bijna geen interactie aangaan met zichtbare materie. Veel pogingen zijn ondernomen om deze deeltjes te detecteren, in ondergrondse laboratoria (Gran Sasso in Italië) en onder de ijskap van Antartica. Het zouden immers deeltjes zijn die geen interactie aangaan met andere materie, dus ze zouden dwars door de aarde vliegen en ook diep onder de grond te detecteren zijn, in tegenstelling tot bijvoorbeeld radiogolven. In een tunnel valt immers je radio uit.

Tot nu toe is er nooit iets gevonden.

Verklaringen dat de zwaartekrachttheorie niet klop zijn ook niet al te sterk. Dus men staat nog steeds voor een raadsel.

Het heelal is dus voor het grootste deel “zoek”, we zijn iets enorms kwijt. Het is onzichtbaar, onhoorbaar, niet te detecteren. Na eeuwen studie van het heelal moeten we erkennen dat we de zaak voor het grootste deel domweg kwijt zijn. Raadselachtig dus stof voor speculatie. Dat gaat de blog dan ook doen. Even zoeken!

Hoe spoor je bijvoorbeeld Napoleon in de slag bij Waterloo op?

Daarvoor heb je drie coördinaten nodig.

De lengtegraad en de breedtegraad van zijn hoofdkwartier. Daarnaast moet je weten op welke verdieping van het hoofdkwartier hij zich bevond, dus de diepte. En als vierde heb je de tijd nodig, juni 1815. Als je één van deze gegevens fout hebt mis je Napoleon. Het zijn de drie ruimtedimensies en de tijd. 

Napoleon bij Waterloo Francois Flameng

 

Zou het niet zo kunnen zijn dat er materie is die, om het waar te nemen, meer dan drie coördinaten en de tijd nodig heeft? Meer ruimtedimensies dus. Naast lengte, breedte, diepte en tijd zou je dus "XX?" moeten kunnen waarnemen om donkere materie te treffen. Het begrip "XX?" is niet uit te leggen. Vergelijk het met iemand die blind geboren is, probeer die maar eens uit te leggen wat het is als je rood ziet. Om de donkere materie te zien zouden we dus een 4D bril op moeten zetten.

Misschien zouden we dan misselijk worden en stomverbaasd zijn? Wellicht zou blijken dat wij zelf ook elementen bezitten die beter te begrijpen zijn als we "XX?" zouden waarnemen. Misschien bestaat alles wat we nu zien op een heel andere manier dan we denken dat het is. Wat dat betreft leven we misschien allemaal in Plato’s grot.

Een hyperkubus, een (wiskundige) 4 dimensionale schaduw in de 3e dimensie (Wikipedia)
 



Nu werkt zwaartekracht in feite al een beetje als een 4D bril, waardoor we de donkere materie indirect kunnen waarnemen.

Zwaartekracht is een relatief zwakke kracht, als je deze kracht bijvoorbeeld vergelijkt met de krachten die atomen bijeen houden (de sterke en de zwakke kernkracht). De rede hiervoor is misschien dat zwaartekracht in meerdere dimensies werkt, in tegenstelling tot beide kernkrachten. Als zwaartekracht even sterk zou zijn als deze krachten zouden we platgedrukt worden.

Zwaartekracht heeft een vreemde verhouding met (driedimensionale) ruimtetijd, het is in feite gekromde ruimtetijd. Het laat sterren ontbranden doordat het kernfusie veroorzaakt en geheimzinnige instortingen vinden plaats in zwarte gaten. Misschien is zwaartekracht ook een soort brug naar andere dimensies, houdt de zwaartekracht het heelal ook nog op een heel andere manier bijeen als alleen door "aantrekkingskracht". 

Er is een theorie (vraag niet van wie) die stelt dat materie/energie uiteindelijk informatie is. De wereld is in feite een informatie-eenheid.

Bestaan is uiteindelijk informatie.

Zwaartekracht is het informatiemedium dat het heelal ook dimensie-technisch tot een eenheid smeedt. Misschien vindt er een proces plaats waar wij totaal geen idee van hebben.

Misschien is de donkere energie ook een functie in dit proces, een functie die er in anderen dimensies heel anders uit ziet, waar we nog niets van begrijpen omdat we maar drie dimensies kunnen waarnemen en bestuderen.

 

 

De grot van Plato

 

We weten dat de aarde niet het middelpunt van het heelal is.

Misschien bevinden we ons ook wat betreft perceptiemogelijkheden, met name ook van de daadwerkelijke werking van de natuurwetten, in een maar heel klein gebied van de wereld en kunnen we maar een heel klein deel waarnemen. Misschien dat we van nature enorme oogkleppen hebben. 

In feite stamt dit idee van Kant. Hij stelde dus dat we niet bij machte zijn het “ding an sich” waar te nemen.
 

Twee systemen die absoluut geen informatie uit kunnen wisselen, bestaan die voor elkaar?

Als je in het ene systeem zit, heeft het woord bestaan dan wel enige zin voor wat betreft het andere systeem?

Kant vond van wel, het ding an sich bestond weldegelijk, ook wijzelf zijn een “ding für sich”, maar ook “an sich”. Andere filosofen vonden van niet.

Het heelal bestaat, dat is een bewering met terugwerkende kracht.

Het is een informatie-eenheid, informatie is misschien een antropocentrisch begrip, maar anders kunnen wij niet denken. Het zijn deelt zich mee, ook aan zichzelf, anders is het maar de vraag of het is, daarmee is het onderscheidend van niet zijn. Van niets (dat dus uit de aard der zaak niet bestaat) dat dus gewoon “geen informatie” is.

Immanuel Kant

Misschien dat zwaartekracht en donkere energie in hun exploderende en imploderende eigenschappen dus een brug/informatierol vervullen waar wij vooralsnog geen idee van hebben.

Het is allemaal echter pure speculatie, niemand weet nog wat donkere materie is en of er wel een 4^e dimensie bestaat. Misschien dat er gewoon deeltjes worden gedetecteerd waardoor donkere materie te verklaren is.

 

EDELSTENEN EN VUURVLIEGJES

Je hebt diamanten, robijnen, halfedelstenen, bergkristallen enzovoorts. Materie vormt steeds structuren van allerlei soorten. Maar wat is het verschil tussen deze dode materie en leven. Edelstenen zijn mooi, ze kunnen op bloemen lijken, maar ze zijn koud, er zit geen energie in. 

Edelstenen

Bloemen in de vorm van halfedelstenen op de Taj Mahal

Het verschil is de elektriciteit. In levende organismen is koolstof (de belangrijkste bouwstof van levende organismen) een samenwerking aangegaan met elektriciteit, in cellen, tussen cellen met als onbetwist hoogtepunt het vuurvliegje en de sidderaal J.

Ergens in een ver verleden moet dit hebben plaatsgevonden, misschien in een soort oercel, het begin van leven. Elektriciteit is een subatomair proces en vermoedelijk zijn er wel meer processen op super microschaal die bij organismen een rol spelen. Die laten we buiten beschouwing omdat we ze nog (lang) niet kennen. Zie de vorige blog.

De sidderaal

Elektriciteit dus.

Er zijn denkers die stellen dat wij slechts een vehikel voor onze genen zijn.

Om de overleving van de genen gaat het, die overstijgen immers de afzonderlijke generaties. Als we samenwerken, de mannetjes zwarte weduwenspin zich op laat eten door zijn vrouwtje, we verliefd worden, anderen helpen enzovoorts, dan zijn het vooral onze genen die dat gedrag bepalen. En wel om de code over generaties door te geven.

Aldus worden de zaken vanuit een omgekeerde positie bekeken. Wij bezitten niet onze genen maar zijn slechts vehikel en behuizing voor onze genen.

Zaken vanuit een omgekeerde positie bekijken is leuk en soms verhelderend.

Wij zijn het vehikel van onze genen, maar zou je, door middel van een soortgelijke gedachtesprong, organismen (en de genen) ook niet als een vehikel van elektro magnetisme kunnen zien.

Je zou dan kunnen redeneren dat de elektriciteit, die haar bron in de spanningsverschillen die onze zon en chemicaliën genereren, zich organiseert en openbaart in koolstof. 

De elektromagnetisme kanaliseert door middel van evolutie als instrument de koolstof zodanig dat er dieren, mensen en bewustzijn ontstaat.

Een beetje een Hegelachtige gedachte, elektromagnetisme als een soort wereldgeest die zich structureert in koolstof tot het zich van zichzelf bewust wordt.

Bill Bryson merkt op dat als je alle elektronische activiteit in onze lichaamscellen zou optellen je aan 20 miljoen volt per meter zou komen (zie vorige blog). Ongeveer evenveel als de hoofdmassa van een onweersbui. Als je alle elektronische activiteit aanwezig in de biomassa van de aarde op zou tellen zou je tot een gigantische hoeveelheid elektrische energie komen, die bezig is de biomassa te structureren.

Uiteraard sprak Hegel over “geist” dus heel wat anders.

Maar je hebt dus het willekeurige elektromagnetisme in het heelal, in onweer, vulkanen, in sterren.

Daarnaast heb je (in ieder geval op aarde) electiciteit die werkt in en met de biomassa (microben, cellen, organismen). Bij de mens en de andere hogere zoogdieren is er een dermate gecompliceerde structuur ontstaan dat er bewustzijn ontstond.

Volgens mij is de biologische evolutie niet afgelopen. Maar er zijn denkers die er van uitgaan dat elektro magnetisme zich nu via de mens in computers verder evolueert. Er zullen volgens hen computers met bewustzijn ontstaan, ikzelf vermoed dus van niet. Omdat er volgens mij naast elektriciteit nog iets in het spel is. Geen geest, daar geloof ik niet in.

“Iets” dat binnen de fysica te verklaren zou zijn, ook een vorm van “ietsjisme” dus, maar dan binnen de fysica. Maar, toegegeven, dit is wel een erg vaag vermoeden en niet echt onderbouwd.

De elektriciteit die in biomassa werkzaam is, is dezelfde die in onweersbuien, sterren, vulkanen werkt.

Uiteindelijk is er geen onderscheid, het is alleen een kwestie van structurering. Koolstof, waaruit leven voor het grootste deel bestaat geeft elektromagnetisme de kans zich te structureren.

Alleen wij noemen de ontladingen in een onweersbui willekeurig, de ontladingen in onze hersenen noemen we denken. Waarom?

Wordt vervolgd.

ELEKTRICITEIT EN LEVEN

Vroeger was tijd en ruimte het eeuwige podium waarbinnen goden en mensen acteerden.

Er werd uitgevonden dat op dit podium de dingen anders waren dan ze leken, de aarde draaide om de zon en zelfs de zon stond niet in het midden, maar het podium bleef overeind.

Met Einstein veranderde dit, het podium zelf werd flexibel, ruimte, tijd, materie, krachten en energie bleken een verrassend spel te spelen.
 

 

Het grootste deel van het heelal bleek zelfs onvindbaar in de vorm van donkere materie en energie (96%). Vergelijk het met een onzichtbare kerstboom, de lichtjes zie je dan, de boom zelf niet.

De hoofdstructuur van het heelal is dus zoek.

Er wordt nu zelfs geopperd dat ons podium maar één van de vele podia is, er zijn misschien wel meerdere universums, meerdere dimensies. Allemaal speculatief, maar min of meer onderbouwd.

Deze blog huldigt een materialistisch standpunt.

Meer dan materie (energie en krachten) is er niet, maar materie draagt nog vele geheimen in zich, niemand weet nog wat materie precies is. Materie op de allerkleinste schaal zou zich volgens de snaartheorie in meerdere dimensies bewegen, zelf zouden we deel uitmaken van een Braan.

Het beeld gaat psychedelische trekjes vertonen er wordt volop gespeculeerd, wat natuurlijk leuk is.

Empirisch onderzoek naar materie op de allerkleinste schalen blijft, onlangs de deeltjesversnellers, vooralsnog totaal onmogelijk.

De onderliggende wis- en natuurkunde van veel theorieën wordt maar door een klein aantal mensen begrepen, en omdat het maar zo’n klein aantal is, is het moeilijk te controleren of en wat er precies begrepen wordt. 

Wij zijn (het resultaat van) onze hersenen, kan zijn, maar misschien toch op een iets andere manier dan sommige hersenonderzoekers nu denken.

Hersenen zijn levende organismen.

Wat mij opvalt is de verbinding tussen elektriciteit en leven.

Reeds Frankenstein voelde dit aan, in films komt zijn monster tot leven onder invloed van elektrische ontladingen.

Bill Bryson schrijft over het innerlijk van een cel,  “Er is alom activiteit en een onophoudelijk gegons van elektrische energie”. Alles gebeurt echter op minieme schaal, zou je echter alle lading in je lichaam optellen, dan zou dat resulteren in een schok van 20 miljoen volt per vierkante meter, evenveel als de lading in de hoofdmassa van een onweersbui. Aldus Bill Bryson in “Een kleine geschiedenis van bijna alles”.

Zelfs de primitiefste wormen hebben zenuwcentra waar elektrische ontladingen plaatsvinden.

Door leven heeft koolstof zich verbonden met elektromagnetisme, vraag me niet hoe en wanneer, volgens mij weet niemand dat precies.

Misschien is leven met nog iets verbonden, op sub atomair niveau, iets waarvan we het bestaan misschien nog niet weten. Uiteraard is dit speculatie.

Electromagnetisme is een proces dat zich op sub-atomair niveau afspeelt.

Het wordt beschreven door de kwantummechanica.

Binnen de kwantummechanica is nog lang niet alles bekend.

Ik vraag mij af of er op dit niveau, als het over levende organismen gaat, niet meer aan de hand is dan alleen het stromen van deeltjes. Een organisme, zou in feite niet meer zijn dan een vogeltje dat beweegt als je er water doorheen pompt maar dan miljoenen malen ingewikkelder.

Uiteraard speelt dit een rol, vurende neuronen doen hetzelfde als computerbytes.

Maar toch zouden er volgens mij ook nog andere, nog niet begrepen processen op het niveau van de kwantummechanica een rol kunnen spelen bij organismen.

Misschien is dat de reden dat het verhaal in de vorige blog een paradox in zich draagt.

Men is niet alleen zonder meer zijn elektronische structuur, maar men voelt zich één met zijn fysiek, dat er na vernietiging daarvan een exact eendere structuur zou voortbestaan, zou een schrale troost zijn. Ook kan een bewustzijn, ondanks dat er elders dezelfde structuur bestaat, maar in één lichaam tegelijk zijn zo blijkt, het is zo lijkt het, materie gebonden.
 

Volgens mij kunnen we nog lang niet beweren dat we van processen op atomaire en nog kleinere schalen alles begrijpen en dat we precies begrijpen wat leven is en hoe de koppeling elektriciteit en koolstof tot stand is gekomen.

Met gewei

Wat niet wil zeggen dat deze blog op één of andere manier gelooft in schepping. Evolutie van materie is volgens mij een perfecte verklaring voor de ontwikkeling van leven.

Vergelijk evolutie met schaken. Er zijn gegeven een situatie bijvoorbeeld honderd mogelijke zetten. Door te denken kies je de beste uit deze honderd zetten.

Zo kent de evolutie ook steeds honderden mogelijkheden voor een gegeven situatie. Met gewei, met slurf, met horens.

Door het “denkproces” van natuurlijke selectie en voortplanting ontstaan de varianten. Evolutie is als het ware een constant voortdurend schaakspel. Daar hoeft geen denkende schepper aan toegevoegd te worden, dat is dubbelop. Bovendien zou dan ook verklaard moeten worden hoe het denken van die schepper dan zou verlopen. Een denkproces zoals wij dat kennen is immers analyseerbaar.

Ook met gewei

Ik vraag me dan ook af wat er mis is met evolutie als verklaring. Als je in een God wil geloven dan kun je evolutie toch zien als de manier waarop hij (het is meestal een mannetje) denkt.

De blog huldigt dus een materialistisch standpunt, maar vermoedt dat de zaken op een dieper en nog lang niet geheel bekend niveau te verklaren zijn.