Vroeger was tijd en ruimte het eeuwige podium waarbinnen goden en mensen acteerden.
Er werd uitgevonden dat op dit podium de dingen anders waren dan ze leken, de aarde draaide om de zon en zelfs de zon stond niet in het midden, maar het podium bleef overeind.
Met Einstein veranderde dit, het podium zelf werd flexibel, ruimte, tijd, materie, krachten en energie bleken een verrassend spel te spelen.
Het grootste deel van het heelal bleek zelfs onvindbaar in de vorm van donkere materie en energie (96%). Vergelijk het met een onzichtbare kerstboom, de lichtjes zie je dan, de boom zelf niet.
De hoofdstructuur van het heelal is dus zoek.
Er wordt nu zelfs geopperd dat ons podium maar één van de vele podia is, er zijn misschien wel meerdere universums, meerdere dimensies. Allemaal speculatief, maar min of meer onderbouwd.
Meer dan materie (energie en krachten) is er niet, maar materie draagt nog vele geheimen in zich, niemand weet nog wat materie precies is. Materie op de allerkleinste schaal zou zich volgens de snaartheorie in meerdere dimensies bewegen, zelf zouden we deel uitmaken van een Braan.
Het beeld gaat psychedelische trekjes vertonen er wordt volop gespeculeerd, wat natuurlijk leuk is.
Empirisch onderzoek naar materie op de allerkleinste schalen blijft, onlangs de deeltjesversnellers, vooralsnog totaal onmogelijk.
De onderliggende wis- en natuurkunde van veel theorieën wordt maar door een klein aantal mensen begrepen, en omdat het maar zo’n klein aantal is, is het moeilijk te controleren of en wat er precies begrepen wordt.
Wij zijn (het resultaat van) onze hersenen, kan zijn, maar misschien toch op een iets andere manier dan sommige hersenonderzoekers nu denken.
Hersenen zijn levende organismen.
Wat mij opvalt is de verbinding tussen elektriciteit en leven.
Reeds Frankenstein voelde dit aan, in films komt zijn monster tot leven onder invloed van elektrische ontladingen.
Bill Bryson schrijft over het innerlijk van een cel, “Er is alom activiteit en een onophoudelijk gegons van elektrische energie”. Alles gebeurt echter op minieme schaal, zou je echter alle lading in je lichaam optellen, dan zou dat resulteren in een schok van 20 miljoen volt per vierkante meter, evenveel als de lading in de hoofdmassa van een onweersbui. Aldus Bill Bryson in “Een kleine geschiedenis van bijna alles”.
Zelfs de primitiefste wormen hebben zenuwcentra waar elektrische ontladingen plaatsvinden.
Door leven heeft koolstof zich verbonden met elektromagnetisme, vraag me niet hoe en wanneer, volgens mij weet niemand dat precies.
Electromagnetisme is een proces dat zich op sub-atomair niveau afspeelt.
Het wordt beschreven door de kwantummechanica.
Binnen de kwantummechanica is nog lang niet alles bekend.
Ik vraag mij af of er op dit niveau, als het over levende organismen gaat, niet meer aan de hand is dan alleen het stromen van deeltjes. Een organisme, zou in feite niet meer zijn dan een vogeltje dat beweegt als je er water doorheen pompt maar dan miljoenen malen ingewikkelder.
Uiteraard speelt dit een rol, vurende neuronen doen hetzelfde als computerbytes.
Maar toch zouden er volgens mij ook nog andere, nog niet begrepen processen op het niveau van de kwantummechanica een rol kunnen spelen bij organismen.
Misschien is dat de reden dat het verhaal in de vorige blog een paradox in zich draagt.
Men is niet alleen zonder meer zijn elektronische structuur, maar men voelt zich één met zijn fysiek, dat er na vernietiging daarvan een exact eendere structuur zou voortbestaan, zou een schrale troost zijn. Ook kan een bewustzijn, ondanks dat er elders dezelfde structuur bestaat, maar in één lichaam tegelijk zijn zo blijkt, het is zo lijkt het, materie gebonden.
Volgens mij kunnen we nog lang niet beweren dat we van processen op atomaire en nog kleinere schalen alles begrijpen en dat we precies begrijpen wat leven is en hoe de koppeling elektriciteit en koolstof tot stand is gekomen.
Met gewei
Wat niet wil zeggen dat deze blog op één of andere manier gelooft in schepping. Evolutie van materie is volgens mij een perfecte verklaring voor de ontwikkeling van leven.
Vergelijk evolutie met schaken. Er zijn gegeven een situatie bijvoorbeeld honderd mogelijke zetten. Door te denken kies je de beste uit deze honderd zetten.
Zo kent de evolutie ook steeds honderden mogelijkheden voor een gegeven situatie. Met gewei, met slurf, met horens.
Door het “denkproces” van natuurlijke selectie en voortplanting ontstaan de varianten. Evolutie is als het ware een constant voortdurend schaakspel. Daar hoeft geen denkende schepper aan toegevoegd te worden, dat is dubbelop. Bovendien zou dan ook verklaard moeten worden hoe het denken van die schepper dan zou verlopen. Een denkproces zoals wij dat kennen is immers analyseerbaar.
Ook met gewei
Ik vraag me dan ook af wat er mis is met evolutie als verklaring. Als je in een God wil geloven dan kun je evolutie toch zien als de manier waarop hij (het is meestal een mannetje) denkt.
De blog huldigt dus een materialistisch standpunt, maar vermoedt dat de zaken op een dieper en nog lang niet geheel bekend niveau te verklaren zijn.
3 opmerkingen:
In hetgeen je vooral in de laatste regels van jouw betoog schrijft kan ik mij goed vinden: het 'geloof' in de evolutieleer en het geloof in (een) God of 'iets' hoeven elkaar niet te bijten, integendeel.
Leuk idee!!
Niet veel mensen die gelovig zijn zijn zo open over de evolutie theorie. Ik zou willen dat meer mensen hier over na durven te denken en niet blind geloven in waar ze zich prettig bij voelen.
Een reactie posten