Op een
klassiek schilderij zie je objecten. Het schilderdoek speelt geen rol.
Uiteindelijk zijn alle objecten te herleiden tot lijnen en kleuren. De
Nachtwacht toont Frans Banninck Cocq,
de schutters, de vaandels, maar nergens speelt het doek zelf een rol. Alles is
samengesteld met kleuren en lijnen, de figuren bestaan in relatie tot elkaar.
Het is dus
niet zo dat er schilderijdoek is en dan een schutter, schilderijdoek en dan een
vaandel etc. etc. Van dichtbij zie je kromme en rechte lijnen en kleuren, van
veraf bestaat het tafereel als één dynamisch geheel.
In de
werkelijke wereld bestaat ook alles in verhouding tot andere dingen. Je hebt
niet eerst niets en dan een boom, eerst niets en dan een fiets. Nee, een boom
is een boom omdat het geen tafel, fiets, auto etc. etc., maar een ding met
bladerkruin etc. Alles is iets dat miljarden dingen niet is. Datgene waaruit de
dingen eigenlijk voortkomen, de substantie, het onderliggende blijft als een
schildersdoek in een schilderij verborgen (Spinoza dacht ik). Hoe verder je
uitzoomt hoe meer je de samenhang en dynamiek waarneemt, het onderliggende schildersdoek blijft echter verborgen.
Het
tegendeel van alles is niets. Dus het tegendeel van groot is niet klein maar
“niets”, van licht is niet donker maar “niets”. Licht en donker bijvoorbeeld
zijn slechts schijntegenstellingen omdat we ons niets niet voor kunnen stellen.
Alles verschijnt dus tegen de achtergrond van niets, dat als zodanig dus op een
schilders doek lijkt.
Uiteindelijk
zijn alle bestaande dingen waarschijnlijk tot verhoudingen terug te voeren uit
te drukken in cijfers. Ook materie bestaat uiteindelijk uit in een bepaalde
frequentie trillende één dimensionaliteit (snaren) zo is de opvatting, precies
weten we het nog niet . Aldus zijn we terug bij Pythagoras. Alles is
uiteindelijk te vatten in getallen. Alles is echter omgrensd, eindig. Bij
oneindigheid verliezen getallen hun waarde, oneindig + 1 is onzin. Alles wordt
omgrensd door niets.
We zijn niet
onze hersenen, we nemen de activiteiten van onze hersenen uiteindelijk waar. We
kijken als het ware, soms met aanzienlijke ontevredenheid, tegen onze eigen
hersenen aan.
Muzen
Ergens zit
iets dat als het ware onderuitgezakt passief naar de film van de eigen hersenen
zit te kijken, een homunculus (mannetje). Bij ADHDers is het een onrustige film,
bij dementen is het een steeds warriger wordende onsamenhangende film. Met het
klimmen der jaren wordt de film steeds ijler, steeds dunner, de zelf gedachteloze
beschouwer van alle gedachten blijft echter.
Datgene dat
waarneemt, het mannetje, blijft uiteindelijk in het duister. Vergelijk het met een zwart gat,
hoewel ik me er van bewust ben dat een zwart gat als fysisch verschijnsel iets
totaal anders is. In een zwart gat is de ruimte tot in het oneindige gekromd,
licht komt er niet meer uit.
Als je
vanuit een zwart gat naar buiten zou kijken zou je je op een enorm licht punt
bevinden, alle licht van de wereld valt om zo maar te zeggen naar binnen. Het
centrum bereik je echter niet, het is een singulariteit, een punt waar de
ruimte tot in het oneindige gekromd is, de wiskunde breekt er op. Het blijft
alle licht opzuigend zelf in het duister.
Zwart gat
Uiteraard
zit er geen fysieke singulariteit in ons, maar wel een waarnemend
“denkbeeldig”onzichtbaar punt waartegenover alles verschijnt alvorens in
razendsnelle relaties met elkaar te schieten, te worden geklasseerd en dat doen
onze hersenen. In feite bestaat dit punt niet, het is een “niets” dat alles op kan nemen, benoemen, juist omdat het zelf
niets is, een stuk schilderijdoek. Het negatief waarop alles kan verschijnen
maar dat zelf niet kan verschijnen. Datgene dat al onze gedachten waarneemt
maar zelf niet gedacht kan worden.
Dit niets is
trancedent, het bestaat niet in deze wereld anders was het zelf iets, geen
vacuüm meer en kon het niet meer waarnemen.
Een ander
onzichtbaar punt is het heden, daarover wellicht meer in een volgende blog.
1 opmerking:
Dat is geen zwart gat, maar de corona van de zon, zichtbaar bij een zonsverduistering.
Een reactie posten