KNUTSELENDE NATUUR EN MENSELIJK DENKEN

De natuur knutselt naar hartelust

De natuur ontwerpt en knutselt. Steeds ontstaan er nieuwe concepten, worden oude verworpen, heruitgevonden, verfijnd etc.
Ogen, oren, dinosaurussen, tentakels, hersenen etc.
In sterren en door supernova's vinden processen plaats waardoor ingewikkelde chemische verbindingen ontstaan. Kristallen, koolstof, aminozuren etc. worden in de natuur gevormd.
De natuur is als het ware aan het schaken, ontwerpen, aan het denken dus en is absoluut wat wij zouden noemen creatief bezig.

Reuzekristallen

Als wij dus datgene dat in ons hoofd plaatsvindt denken noemen, dan vindt dat in de natuur ook plaats. Als wij dus zeggen "wij denken"dan moeten we dat ook van de natuur zonder meer zeggen.
Dus denken is niet beperkt tot de electronische infrastructuur die wij onze hersenen noemen maar vindt ook daar buiten plaats en gaat daar aan vooraf.
Door dat proces van selectie, keuze, verwerping en opnieuw selectie is onze electronische infrastructuur zelfs ontstaan. Dus door een niet menselijk denkproces, een natuurverschijnsel, sommigen halen er goden bij.

Bliksem in een vulkanische aswolk

In feite is het denkproces in ons hoofd echter ook een natuurverschijnsel. Het al dan niet afvuren van lading door onze neuronen is puur fysisch. Waar loopt de grens tussen het menselijk denkproces in hersenen en het denkproces als zodanig.
Die is er niet. Uiteindelijk krijgen wij ideeën, ingevingen en schiet het ons te binnen.
Diep van binnen weten we dus dat dit met een "vrije wil"niets te maken heeft. Wij denken niet, het denkt in ons. Het denken is niet het resultaat van een ik, maar een ik is het resultaat van denken.

Neuronen in de hersenen

De Grieken legden al een verbinding tussen de logos in de mens en in de natuur.
Wij projecteren de in ons ingebouwde logica op de natuur. Of de natuur een "ingebouwde" logica heeft waaruit de mens is voortgekomen valt nog te bezien.
Wij kunnen alleen dichtbij ons en vanuit onszelf redeneren en dan valt alles nog op zijn plek. De chaos kunnen en willen we niet denken, we hebben al moeite met muziek zonder ritme en herhalingen. De vraag is of de woorden orde, chaos of toeval nog wel nut hebben in een allesomvattend systeem. Het allesomvattend systeem is gewoon, alleen daar binnen bestaat in kleinere deelsystemen maten van orde en chaos.

Jackson Pollock

Overigens onmogelijk om over een allesomvattend systeem te spreken, ook hier treedt weer een droste-effect op (zie vorige blogs). De verzameling die alle verzamelingen omvat, is dat een verzameling van zichzelf, dan wel van de verzameling van verzamelingen die geen deel van zichzelf zijn? (Russel)
Een variant hierop is de kapper die alle mensen scheert die zichzelf niet scheren. Scheert die zichzelf?
Even uitblazen, nu wordt het toch ingewikkeld.


Wordt vervolgd.