DRAAIMOLENS, WERKTUIGEN EN KAARSEN

Stel je zit in een draaimolen. Je kunt je dan inbeelden dat de draaimolen draait en de wereld stilstaat. Dit geldt in feite voor alle draaien.

Stel dat je je bijvoorbeeld op de maan bevindt. Ook dan kun je je verbeelden dat de aarde rond de maan draait. Probeer maar!

Er is geen universele scheidsrechter die zich tegen deze verbeelding verzet, niemand kan zeggen dat het niet waar is.

Hetzelfde geldt voor de aarde en de zon.

Meestal laten we de het kleine bolletje rond de grote draaien, maar het is ook mogelijk je voor te stellen dat de grote bol rond het kleine bolletje draait. De zon trekt zich met zijn zwaartekracht naar de aarde toe, zo kun je het ook bekijken.

Eeuwenlang hebben we de zon rond de aarde laten draaien, onder meer met behulp van de inquisitie.

Het is niet zozeer dat we ontdekt hebben dat de aarde rond de zon draait, maar we hebben hem (voor onszelf) rond de zon laten draaien, waardoor ons perspectief op alles compleet veranderde. Maar in feite draaien hemellichamen om elkaar heen. 

De Spaanse inquisitie

In de vorige blogs hebben we de boel omgedraaid door te stellen dat de genen en de elektrische structuren er niet zijn voor de koolstofstructuren, waar het leven uit gemaakt is, maar andersom. De koolstofstructuren zijn werktuigen van de genen en elektrische structuren. Vergelijk het met een soort vuur dat het bos gebruikt om te branden.

 

Overigens vindt er als we over werktuigen en instrumenten (tools) praten in het dagelijks taalgebruik ook een vreemde omkering plaats. We zeggen “de hamer slaat”, “het mes snijdt niet meer omdat het bot is”, “de schaar knipt”, de “klok meet de tijd”.

In werkelijkheid echter slaan wij met een hamer, snijden wij niet meer omdat we het mes te bot vinden, knippen wij met een schaar en meten wij de tijd met behulp van een klok.

De wapenlobby in Amerika heeft hier een variant op gevonden. Wapens doden niet maar mensen doen dat. Omdat wapens echter het doden aanzienlijk vergemakkelijkt, vind ik dat ze absoluut zoveel mogelijk uitgebannen moeten worden. 

Dat een hamer niet slaat en een schaar niet knipt begrijpen we nog wel.

Hoe ingewikkelder het apparaat hoe moeilijker het onderscheid tussen instrument en gebruiker. Bij een klok wordt het al moeilijker en met computers is het echt moeilijk.

Computers denken, zien, tellen, berekenen en herkennen dat het een lieve lust is.

Het is echter niet zo dat de computer denkt en rekent. Wij denken en berekenen en herkennen met behulp van een computer. Het zijn gewoon werktuigen net als hamers.

Als wij denken dat kunstmatig bewustzijn mogelijk is, verwarren we instrument en gebruiker dan niet? Ik weet het niet, hierover later wellicht meer. 

Nog moeilijker wordt het met taal. Taal is ook een instrument net als een hamer of zaag. Aanvankelijk bedoeld om aan te geven waar voedsel is. Onze stembanden zijn instrumenten. Taal dient ervoor om onze gedachten te verwoorden. Of denkt de taal toch in ons? Wordt ons bewustzijn door taal mogelijk gemaakt of is het ons bewustzijn dat de taal mogelijk maakt?

Ons onderbewuste is misschien niet talig, maar dat is dan ook geen bewustzijn.

Ik denk dat er eerst bewustzijn is en dan taal. Hierover later meer. 

Onze stembanden zijn dus een instrument, daar kunnen we nog inkomen.

Lichaamsdelen zijn in sommige opzichten ook instrumenten, onze handen om te grijpen onze voeten om te lopen.

Pas echt moeilijk wordt het met betrekking tot onze hersenen.

Met betrekking tot onze hersenen geldt, “zijn we onze hersenen of gebruiken we ze alleen”.

Anders gezegd, waar houdt het werktuig op en begint de gebruiker? Houdt het werktuig wel op ten behoeve van een gebruiker?

Met de hamer is het makkelijk, de gebruiker begint bij onze hand.

Bij de computer is het ook nog te doen, de gebruiker begint bij onze biologische hersenen die de computer aanvankelijk zijn opdrachten heeft gegeven. Maar dan? Waar houden onze hersenen als instrument op en beginnen wij? Deze vraag lijkt moeilijker dan hij is. Als je de vraag “waar eindigt de kaars en begint de vlam” kunt beantwoorden kun je deze vraag ook beantwoorden.
Het resultaat van de hersenen is tegelijkertijd de gebruiker. Voor de hersenen geldt dus, het product van het werktuig is tegelijk de gebruiker ervan. Een werktuig dat door zijn eigen product gebruikt wordt, een vicieuze cirkel. Zouden we een computer kunnen maken die zowel werktuig als gebruiker van zichzelf is?

En wat voor hersenen geldt, geldt dat ook niet voor taal. Taal zou bewustzijn voortbrengen en bewustzijn gebruikt taal.

We hebben gezien dat voor leven ook op kan gaan de vergelijking van een vuur dat het bos gebruikt om te branden.
Elektro magnetisme reageert met koolstof om het leven via evolutie vorm te geven aldus een manier van de zaken bekijken.

We weten nog te weinig om vergaande conclusies over leven te trekken.

 

 

Walvishaai, een vis

 

 

Potvis

 

In de zee zien we dat twee dieren met totaal verschillende achtergrond in hetzelfde milieu op elkaar gaan lijken. Een walvis lijkt op een vis en er zijn ook visgelijkende reptielen geweest.

Vaak zie je dat evolutie dezelfde oplossingen in dezelfde omstandigheden zoekt.

Zou het een inherente eigenschap van leven zijn om uiteindelijk bewustzijn te genereren.

Of, breder geformuleerd, is het een inherente eigenschap van materie en krachten om bewustzijn voort te brengen?

Daarvoor zouden we leven op meerdere planeten (zo dit bestaat, hoogstwaarschijnlijk wel) moeten kunnen bestuderen, om te kijken of het elektromagnetisme gekoppeld aan koolstof misschien wel standaard bewustzijn genereert. Net als de zee standaard een visvormig wezen voortbrengt.